ZORGENKIND:
Laten we opnieuw beginnen en een dialoog aangaan met de natuur.
Wat is er toch mis in onze relatie met de natuur?
We kunnen eigenlijk niet leven in de natuur. We hebben verwarming nodig, een schuilplaats, een huis, land om te bebouwen en om dieren te laten grazen.
Sinds we een vaste woonplaats hebben, zijn we in botsing met de natuur, als in een oorlog. Voortdurend passen we het landschap aan zodat het steeds beter past bij onze behoeften en indien dat tot problemen leidt, temmen we de natuur. Dat is een lastig proces dat we nog steeds niet onder controle hebben. We hebben het liefst de natuur aan de leiband en de natuur moet doen wat wij graag willen. Helaas laat de natuur zich niet temmen, net zo min als de mens. Je kunt de mens lang onderdrukken zelfs een lange tijd als slaaf houden – uiteindelijk leidt dat tot opstand.
De dansers gingen in Zorgenkind de strijd aan met een zandduin. Om steen voor steen boven op de berg te krijgen. En steeds weer deden ze een nieuwe poging om bovenaan te komen. Om zich uiteindelijk over te geven aan de zwaartekracht.
Een straatmuzikant stond erbij en keek ernaar. Hij had een straatsteen, een klinker wel te verstaan (hij is niet voor niets Straatmuzikant).
Hij twijfelde wat te doen: moest hij de zandduin bestraten en zo de zoveelste weg in de natuur aanleggen? Blijven wij over de natuur heen gaan of luisteren we ernaar en maken we van de geluiden van de natuur en de mens die danst een spelende en respectvolle nieuwe samenleving? Het publiek mocht zachtjes meeklappen of de wind nabootsen .
Informatie over de kunstenaars:
Mosselse Zand, Otterlo
