In het werk van Rob Sweere worden natuurelementen als licht, aarde, lucht en wind en onze relaties daarmee op verschillende manieren ervaarbaar gemaakt voor de toeschouwer. Aanvankelijk kreeg dat zowel concreet als symbolisch vorm door middel van rituele handelingen. Van 1986 tot eind jaren negentig stond hij zelf als kunstenaar centraal in de beelden die hij maakte, die toen nog niet als acties zelf, maar als een kunstzinnig verslag van foto’s en video’s gepresenteerd werden.
Vanaf 1998 kwam de focus steeds meer op het presenteren van de actie zelf te liggen. Waar de toeschouwer aanvankelijk alleen werd uitgenodigd om het werk te observeren, werd zij/hij vanaf dit moment steeds vaker uitgenodigd om de positie in te nemen die voorheen door de kunstenaar werd ingenomen.
Hij/zij had de mogelijkheid om het werk op twee manieren te ervaren: door zelf deel te nemen aan de actie of door andere betrokkenen te observeren.
Rob Sweere stelt kunst als actualiteit graag voorop: kunst maken is een manier om een ervaring die hij als kunstenaar zelf opdoet op te roepen bij en over te brengen aan anderen in hun interactie met zijn werk. Daarvoor ontwikkelt hij instrumenten en minutieus geënsceneerde paden, waarin mensen uitgenodigd worden tot een verdiepende zintuiglijke ervaring van zichzelf en hun relatie tot de omgeving. Het zijn architecturale sculpturen die toeschouwers zorgvuldige afgebakende sporen bieden en hen uitnodigen zich in een afgemeten tempo en doelgericht te bewegen – als in een ritueel. Ze sturen de ervaring van de toeschouwer en geven er vorm aan.
